Maar waar ga je dan beginnen?? Het rode zand nodigde mij uit om ermee aan de slag te gaan. Aarde. Aarding. Kracht. Maar het was erg ongelijk daar op die plek. Dus het zou fijn zijn als er eerst wat meer egaal terrein zou komen. Zo gezegd zo gedaan. Nou echt niet. We hebben hier namelijk te maken met Rode Klei. En die is in de wintermaanden zo plakkerig dat je 10 cm extra onder je laarzen hebt zitten en het aan je schep vast blijft kleven. In de zomermaanden is het zo hard dat je er met je schep haast niet doorheen komt. Dus dat was de eerste uitdaging. Langzaamaan en kruiwagen voor kruiwagen. Zo bezig zijnde op dat stukje grond, rees bij mij wel de vraag hoe dat rode zand/klei nu hier terecht was gekomen. Ik kwam namelijk ook vijverplanten tegen op plekken waarvan ik dacht … hoezo daar. Wat bleek achteraf, de vijver die er nu nog lag was veel groter geweest, maar de vorige eigenaar had inmiddels ook een zwembad gecreerd. Het zand dat uit het afgegraven gat van het te realiseren zwembad kwam is in de voormalige vijver gedumpt. Dat verklaarde voor mij ook weer veel. Want bosgrond is heel andere grond om mee te werken dan kleigrond. Maar zo ontstond wel langzaamaan de vorm van de plek. Organisch, gebruik makend van de natuurlijke materialen die Moeder Aarde en ons eigen bos ons geeft. Om uiteindelijk hier een plek te realiseren waar je kunt zitten, waar we ceremonies kunnen doen, waar je kunt genieten van de vogeltjes, de salamanders, de kikkers, de bomen, de stilte en het bos om je heen.

En als ik dan met mijn hark en mijn snoeischaar in het bos bezig ben, waar wandelpaden ontstaan, kom je veel hout tegen. Ik voel me af en toe net zo’n sprokkel vrouwtje. Het is nog net niet zo ver dat de takkenbossen op mijn rug hangen, om ze zo naar voren, richting het huis te brengen, maar dat beeld kreeg ik wel. Her en der verspreid langs de paden lagen dan ook allemaal stapeltjes hout om het later op te halen met een kruiwagen. Met de gedachte, die kan ik nog wel gebruiken. Al is het maar voor de kachel als aanmaakhoutjes. De grotere takken nam ik vaak mee naar voren om zo vorm te geven aan de krachtplek. Op de foto hierboven zie je hoe het eruit heeft gezien.

En dan ga je weer een stapje verder. De achterkant begint vorm te krijgen. Tibetaanse vlaggetjes die we gekregen hadden erbij gehangen om het alvast wat vrolijker te maken. Door de zomer heen werd de klei natuurlijk hard en werd de plaats steviger en de vorm steeds meer zichtbaar. Uiteindelijk toch wat minder takken aan de voorkant wat meer ruimte geeft. Maar wat doe je dan met al dat blad dat valt in de herfst? Gewoon gebruiken om een nog betere afscheiding te maken voor nu en dan zien we in het voorjaar wel weer verder. Potten met Rozemarijn geven de ingang en toegang tot de Kracht plek aan.

Door bezig te zijn vanuit de flow ontstaan ideeen en veranderen dingen. Doordat wij hier zelf ook steeds meer aarden en de rust vinden verandert er ook iets in ons. De takken die aan de achterkant stonden gaven mij onrust en het voelde rommelig. Dus langzaamaan alle takken weg en weer meer groen zichtbaar. Er staat namelijk heel veel laurier die prachtig is. Door de vele wind waren de vlaggetjes kapot gescheurd, dan wel weggewaaid. Ik kwam laatst nog een paar vlaggetjes tegen, ingewikkeld in mos, die gebruikt waren door de vogels om er een nestje van te maken. De rozemarijn in de potten bij de ingang was hard gegroeid dus die is verplaatst naar een andere plek, in de aarde zelf. Andere potten wachten nog op nieuwe vulling. En wat schets onze verbazing … De blaadjes welke we opgeveegd hadden en die de afscheiding vormden begonnen uit te komen. Wat bleek. Er lagen heel veel eikels tussen en die hadden kunnen wortelen en inmiddels is het voorjaar. Dus er ontsproten allemaal kleine eikeboompjes. We krijgen zo een natuurlijke afscheiding, een haag van eiken, die we zelf kunnen snoeien tot een hoogte zoals we het zouden willen. Hoe mooi dat Moeder Natuur haar eigen ideeen heeft. Inmiddels de bank ook verplaatst zodat we al wel op de plek kunnen zitten. Om te lezen, een bakkie te drinken of gewoon om te zijn. En natuurlijk om ceremonies te doen. Hieronder op de foto, de inwijdingsceremonie voor onze eigen Krachtplek die we vorig jaar op 11 mei deden samen met onze vrienden Astrid en Mathea. En natuurlijk waren de Draken, Dolfijnen, verschillende edelstenen en water aanwezig. En hoe toepasselijk dat wij intuïtief de Licht Code Kaart, ALCHEMY trokken voor bekrachtiging van deze plek hier bij ons.

Inmiddels zijn we alweer haast een jaar verder als ik dit blog zit te schrijven. En wat hebben we dan alweer veel gedaan. De Licht Code Alchemy doet zijn werk en zo ook wij zelf. Omdat we veel bamboe hebben, dat gesnoeid moest worden, ontstond het idee om een afscheiding te maken op twee plaatsen tussen de bomen. Daartussen hebben we laurier gezet die we verderop uit het bos hebben gehaald. Zo ontstaat er meer en meer een ruimte om te Zijn. Voor de bamboe schuttingen hebben rozen een plekje gekregen en rondom zijn er lavendel- en rozemarijn struikjes gepland. De bloembakken zijn gevuld met bloemen en de “eikenboompjeshaag” begint langzaam uit te groeien. Een paar stoelen om heerlijk in te zitten in plaats van de bank. Omgezaagde stukken boom zorgen voor bijzet tafeltjes. Er staat nu nog een parasol, maar het is de bedoeling dat er nog een doek gespannen gaat worden om beschut te worden voor de zon, danwel regen. Al met al kunnen we zeggen dat er hier veel is gebeurd, getransformeerd. En niet alleen met onszelf, maar ook met deze plek. Energetisch voelt het ook lichter. Scroll naar beneden om de verdere verandering te zien en geniet in gedachten mee.

Dus ja …. als ik dan zelf ook door de foto’s ben gescrolled kan ik echt wel zeggen dat wij van ‘dump plek’ naar KRACHTplek zijn gegaan. En dat voelen we ook allebei. De energie is hier vele malen Lichter geworden dan toen we hier kwamen. Dat was ook één van de missies voor deze plek. Om hier meer en meer Licht, Liefde, Harmomie en Vreugde te brengen. Ik denk dat ik hier dan ook mag zeggen, dat wij Trots mogen zijn op wat we gedaan hebben. En zou je deze plek zelf willen ervaren …. weet dat je welkom bent …. Op Les Vincies, terug bij de Bron.

Dank voor het lezen van dit Blog. En wie weet tot een volgende keer.

Hartegroet Ellen.💞