Blog #4 Heel veel uitdagingen …

Blog #4 Heel veel uitdagingen …

En weer twee luiken klaar ….

Jullie hebben al een tijdje niets meer vernomen van het wel en wee hier op Les Vincies. Maar ik kan je vertellen dat we niet stil hebben gezeten. Want zoals in vorige LoveLights en Blogs is en blijft er voldoende te doen. Langzaamaan worden alle luiken van het huis geverft in dezelfde kleur, het rood wat je hier veel ziet in deze streek. En het zijn er nog al wat. Op het moment van dit schrijven hangen er nog 4 die geschildert mogen worden. Als die klaar zijn dan is het woonhuis klaar en 19 luiken verder. Ook hebben we al het beslag wat er opzit om de luiken dicht te doen opnieuw behandeld en voorzien van een beschermlaag. Fijn om te zien dat het huis hier van opfleurt en dat er meer en meer onze energie in mag komen.

Ach en dan onze nieuwe schuur die al sinds maart hier aanwezig is en in de verpakking zit. Die wil er heel graag een keer uit en in elkaar gezet gaan worden, maar we hebben inmiddels ook geleerd om geduld te hebben. Eigenlijk zouden ze hier half juni voor komen om de fundering uit te graven, beton te storten en een toegangsweg ervoor te maken. Maar door leveringsproblemen van bepaalde produkten, ziekte van de werknemer zelf werd alles doorgeschoven. Zoals het er nu uit ziet gaat het dan volgende week toch echt beginnen. En dan kunnen we daarna weer een stap verder om de schuur op te bouwen, te schilderen en verder te behandelen.

Ondertussen kreeg ik nog andere uitdagingen om aan te gaan. Nadat we Paul’s verjaardag hadden gevierd en een toost hadden uitgebracht op een heel nieuw levensjaar, kreeg ik de dag daarna een telefoontje van mijn zoon dat zijn vader, mijn ex-man was opgenomen in het ziekenhuis met hartklachten. Bam …. dan gaat er ineens vanalles tegelijkertijd door je heen. Wat ga ik doen, hoe kan ik ondersteuning bieden en hoe kom ik het snelst in Nederland. Want dat is een afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Als er iets gebeurd met of in mijn familie dan ben ik er, van waaruit ik dan ook moet komen. Maar nu met de hele “toestand in de wereld” kun je niet zomaar even gaan. Dus dat was een behoorlijke uitdaging. Hoe ga ik naar Nederland. Rijden was niet echt een optie want dan zou Paul hier geen auto hebben. En dat is niet echt handig op het Franse platteland. (En aangezien ze voor de schuur zouden komen, wel handig als er iemand thuis zou zijn). Dus dan blijft over …. het vliegtuig. Maar hoe ga ik dat doen? Zoals jullie weten staan spuiten en testen erg ver van mijn bed en wil ik dat ook graag zo houden. Dus toch maar eens op Transavia kijken. Vanaf 5 juli vlogen ze namelijk weer op het vliegveld naar Bergerac vanuit Rotterdam. En wat blijkt ik kon voor een absurd laag bedrag, die woensdag een stoel boeken en hoefde alleen maar een ‘gezondheids verklaring’ in te vullen. Dit gedaan, online ingecheckt en Paul heeft mij in de middag naar het vliegveld gebracht. Hij heeft gewacht tot ik daadwerkelijk in het vliegtuig zat en door alle ‘normale controles’ heen was. Ik geloof dat ik zelf nog het meeste verbaasd was dat ik in een vliegtuig zat op weg naar Nederland. De omstandigheden waren minder, maar ik wist dat ik daar moest zijn. Zeker ook voor Emiel. Ik kan de Engelen alleen maar heel erg DANKBAAR zijn dat ze mij zo geholpen hebben. Sneller dan deze weg had ik niet kunnen gaan. En als het vliegtuig dan ook nog Peter Pan heet, weet je dat je gedragen wordt. “YOU know you can FLY, if you BELIEVE”. Tinkerbell vloog met mij mee.

Op Rotterdam airport stond mijn zus me op te wachten en hoe fijn om haar dan na een half jaar weer te kunnen knuffelen en samen naar Lichtenvoorde te rijden. Om daar Emiel te kunnen knuffelen, die ik ook een half jaar niet had gezien. Samen hebben we even een groepshug gedaan, onze tranen laten lopen en vooral blij te zijn dat ik er ben. De volgende dag ben ik nadat we eerst de avond dat ik was aangekomen gebeld had met mijn ex-man, naar het ziekenhuis gegaan om te kijken hoe het met hem ging. Onderzoek wees uit dat hij gedotterd moest worden. Maar dat zou pas in de week daarna kunnen.

Heb je de ene uitdaging gehad komt de andere alweer om de hoek kijken. Emiel had een feest gehad en daar was, zoals ze dat zo mooi verwoorden iedere keer, een ‘corona uitbraak’. Vroeger zouden we dat gewoon verkoudheid/griep hebben genoemd, maar tegenwoordig bestaat de griep niet meer!! En voor een simpele verkoudheid moeten we tegenwoordig getest worden. Omdat Emiel nog op badmintonkamp zou gaan wilde hij zich toch maar laten testen ….. en je voelt hem al …. ik mocht mee, want het was in Winterswijk. En wat blijkt ik moest met de auto door de ’test straat’…. ABSURD ….. Maar …. hè een mooie gelegenheid om te kijken wat ze hier nu doen. Ik kan me boos maken, maar ik kan ook mijn LICHT hierop laten schijnen en vragen stellen. Want wie had er nu gedacht dat ik hier ook nog zou komen. En vooral je mondkapje op in de auto!!!! Dacht het niet. En dan het testen op zich. Ik heb vroeger zelf in het ziekenhuis gewerkt en ook regelmatig testen/kweken af moeten nemen, dus ik weet wat ik moet doen. Wat schets mijn verbazing. Er wordt ÉÉN stokje gebruikt waar ze eerst mee door je keel gaan en datzelfde stokje wordt gebruikt en stoppen ze in je neus!!!!! Hoezo ???? Bacillen van het ene naar het andere brengen. Hoe betrouwbaar is dat?? Ik vroeg waarom ze dit deden en dat dit niet kon en dat ze toch echt 2 verschillende stokjes moeten gebruiken. Nee, mevrouw dan zijn we veel te lang bezig en dat kost te veel!!! HET KOST TE VEEL …. Nou als er eentje is die rijk is geworden van dit alles dan is het de persoon die het testen heeft uitgevonden. Natuurlijk voor mij een mooie gelegenheid om dit ook aan Emiel duidelijk te maken, hoe we dus voor de gek worden gehouden. Ik had via gasten die bij ons waren ook al een andere variant gehoord van testen. Als je met 2 personen de stokjes in 1 buisje stopte was het goedkoper!! Hoe dan??? Dat kan toch helemaal niet. Dan ben je allebei of negatief of allebei dan wel één van beide positief en weet je dus nog niet wie. En dan de absurde bedragen die betaald moeten worden voor zo’n test. Als iedereen nu eens zou stoppen met testen en weer in zijn of haar eigen gezondheid en helend vermogen ging vertrouwen dan is deze ‘griep’ zo over. We hebben namelijk griep, verkoudheden nodig om weerstand en immuniteit op te bouwen. Er zullen altijd virussen blijven.

Dit blog heet niet voor niets: ‘Heel veel uitdagingen’ , want ja, het leven is ervoor om uitdagingen aan te gaan en ons te leren hoe we daarmee omgaan. De uitslag van Emiel was positief. Ja, ik zag ook wel dat hij lekker aan het snotteren was, verkouden was, soms hoofdpijn had en zijn smaak en reuk minder waren. Tegenwoordig moet je dan in quarantaine, moet je alles ontsmetten en mag je niet van je kamer af !!! Wie heeft dit in godsnaam verzonnen. Vroeger met een griep bleef je ook thuis, ging je lekker naar bed of lag je op de bank je boek te lezen of een filmpje te kijken. Maar ook een periode van rust en even niets doen. En als je je beter voelde ging je op je gevoel weer wat doen. Naar buiten, want daar is de ZON, ons beste medicijn. En gewoon blijven knuffelen, want dat is een ander medicijn wat HELEND werkt. Zo bouwen we immuniteit op. En weerstand.

Omdat ik in het ziekenhuis op bezoek was geweest en Emiel de griep had kon ik natuurlijk niet meer in het ziekenhuis op bezoek komen en het beste zou zijn dat ik me liet testen!! Volgende uitdaging. Ik mezelf laten testen!! Hoe ga ik hiermee om? Trouw blijven aan mezelf, trouw blijven aan mijn HART. Ik ben gezond, dus er komt geen stok in mijn lijf. Wat betekent dat we een andere oplossing mogen vinden voor als mijn ex-man na de dotterprocedure weer thuis komt. Alles is hier in orde gemaakt, het huis is schoon, de was is gedaan, de koelkast is gevuld, zelfs de tuinman is geweest. Mijn taak is hier klaar en samen met Emiel besluiten we in overleg om naar mijn moeder te gaan zodat mijn ex-man rustig aan kan sterken en zijn vervolgstappen kan zetten in zijn eigen huis. En wij bij mijn moeder uit kunnen rusten van alles wat er gebeurd is. Om samen nog een dosis quality time te hebben. Vandaaruit kan ik Emiel dan weg brengen naar het adres van waaruit hij meerijd naar het badmintonkamp. Wat ook nog wel wat voeten in aarde had. Want dat kamp was in Belgie en laat nou net daarvoor Nederland op “rood” worden gezet. Wat dat dan weer inhoud??? In ieder geval een boel gedoe, waardoor ook voor Emiel de lol eraf ging. Weer testen, want ze controleren aan de grens. Uiteindelijk heeft hij een zelftest gedaan, die negatief was. En wat denk je …. nergens controles …. alleen weer heel veel geld gevangen door de instanties die de testen doen en de zelftesten die de mensen kopen. Want daar betaal je ook hele wisselende bedragen voor. Ik kan je vertellen dat ik heel veel inzichten heb gekregen, voor zover ik ze al niet had. Ze zijn alleen maar bevestigd.

Maar ik was wel in Nederland en heb genoten van de tijd bij mijn moeder en ik heb mezelf even heerlijk laten verwennen. Weer even kind zijn en zelf geknuffeld worden. Want ook al hebben we iedere week een videobel moment, ook haar had ik een half jaar niet gezien. Het was fijn om even daar te zijn, om op te laden, want ik merk dat alles een behoorlijke weerslag op mij heeft gehad. Ik ben moe en ik slaap de klok rond. De volgende uitdaging stond namelijk al voor de deur. Hoe ik uiteindelijk weer thuis, in Frankrijk zou komen. Met mijn ex-man gaat het goed na de dotter procedure, Emiel is heerlijk op kamp en kan zijn energie kwijt in het badmintonnen en ik voelde dat ik graag weer naar mijn eigen huis terug verlangde. Naar de energie van de natuur, het bos, het licht, de stilte en de rust.

Gelukkig is ook daar een oplossing, want ik kan meerijden met een vriendin die een workshop heeft in Frankrijk. Ze zou sowieso na deze workshop al bij ons komen, maar gaat nu wat eerder om mij terug te kunnen brengen. Dat zijn van die lieve Engelen die op mijn pad komen. Zij had wel een test bij zich, maar ik had al verteld dat ik er geen had. Ja, ik had er wel eentje achter de hand!! Een zelftest met afwasmiddel. Een bijzonder leuk project wat een zoontje van een vriendin van mij uit had zitten testen. Op school krijgen ze te pas en onpas van deze zelftesten. Om iedere keer als je moet hoesten of snotterig bent zo’n stok in je neus te moeten steken. Gelukkig hebben we steeds meer kinderen die WIJS zijn en ouders die bewust zijn. Maar eigenlijk is dit te triest voor woorden. Zie je wat hier gebeurd?? We gaan zo een testmaatschappij worden. We komen zo nergens meer in als we geen bewijs hebben. Als je geen pas hebt kom je dadelijk niet meer in restaurants, kastelen, musea, winkelcentra en mag of kun je niet deel nemen aan andere activiteiten.

En dat gebeurd nu al. Ik ben inmiddels terug in Frankrijk, zonder controles overigens. We wilden met mijn vriendin die mij gebracht had en die na haar workshop nog een paar dagen hier was naar het kasteel waar Josephine Baker heeft gewoond. (Les Milandes in de buurt van Sarlat). En wat schetsts onze verbazing …. we mogen er niet in!! We hebben geen ‘pas’ dus helaas, de toegang werd ons ontzegd. Had ik het in een eerder blog niet over Gele Sterren …. nu is het een groen vinkje of een code op je telefoon ….. Maar je kunt hier moeilijk over doen, een heleboel stennis over gaan maken, maar het is even niet anders. Op dit moment is het dus de bedoeling dat we andere dingen doen. Daarom genieten we van de omgeving, de natuur en het mooie landschap en besluiten we om door te rijden naar Sarlat. Maar dat hebben we ook heel snel gezien. De energie die er hangt is lastig te omschrijven. Heel veel mensen met mondmaskers voor. Omdat dit nog steeds voorschriften zijn, ook buiten!! We besluiten om wel iets te drinken op het terras voordat we terugrijden. Gelukkig zijn de kerken wel open en op een andere dag kunnen we in de kerk van Saint Alvere onze klanken laten horen en een Lichtveld neerzetten van Liefde. Want dat is toch waar het om gaat.

Dat is de grootste uitdaging in het leven: LIEFDE ZIJN, LIEFDE GEVEN en LIEFDE ONTVANGEN. En in alles LIEFDE kunnen zien. Hoe lastig dit soms ook is.

Dank voor het lezen van dit Blog. Voel je vrij om door te sturen en te delen. Tot een volgend Blog.

Hartegroet Ellen💞

8 gedachten over “Blog #4 Heel veel uitdagingen …

  1. Lieve schat, wat een verhaal!! Maar echt zo geweldig om te horen dat jij de uitdagingen aangaat en ….bij jezelf blijft. Echt CHAPEAU!!
    Tot horens een keertje.
    Bi.kort weer eens ff de video bellen
    Liefs uit Wanroy

    1. Dank je wel voor je reactie. En gezellig om weer een keer te videobellen. De volgende keer dat ik in Wanroij ben kom ik zeker dat bakkie koffie halen. De uitnodiging blijft wel staan enne …. anders een Frans bakkie, die zijn ook best goed! Hartegroet Ellen.

  2. Hoi Ellen , het was inderdaad een heel avontuur maar je bent weer lekker op je mooie rustige plek bij je man en al het prachtige wat je daar aan het doen bent .Geniet ervan. Fijn dat ik je nog gesproken en gezien had in wanroij. En met die luiken gaat het ook zeker goedkomen .ziet er echt mooi uit .lieve gr .

  3. Lieve Ellen,
    Wat een verhaal weer als je het zo achter elkaar leest en de volgende uitdaging is er alweer. Zoals je zegt liefde zijn, liefde geven en liefde ontvangen. Het toverwoord liefde gaat onze aarde redden . Een dikke knuffel en tot bels🙏🧡

  4. Een TOP BLOG Ellen, helemaal mee eens allemaal, en super goed gedaan. HARTelijke groet, George.

Reacties zijn gesloten.

Reacties zijn gesloten.