Als de uitnodiging voor de reünie van de 6e klas Lagere School in de bus valt, ergens in oktober vorig jaar, begint het te borrelen. Oooo, dat zou leuk zijn om al deze mensen van vroeger weer te zien. We hebben elkaar 10 jaar geleden ook nog gezien. Helaas is één van deze klasgenoten in die afgelopen 10 jaar overleden. Maar hoe leuk om te doen, nu het nog kan en iedereen nog gezond is van lijf en leden. Naast deze uitnodiging waren er ook een paar verjaardagen met speciale getallen (50, 60) om te vieren en er lag een uitnodiging voor ouders om te komen kijken bij het lustrumfeest van de studentenvereniging van Emiel, waar hij o.a. in de organisatie zit. Het bleek ook nog Moederdag te zijn in deze periode. Niet dat wij daar zoveel aan doen, want het is elke dag Moederdag, toch leuk om deze een keer te vieren samen met ‘ons mam’ en mijn zus. Dus … zo gezegd zo gedaan. Genoeg leuke activiteiten om een vlucht te gaan plannen en deze keer alleen naar Nederland te gaan. Nu ik dit Blog aan het schrijven ben, ben ik inmiddels weer in Frankrijk en kijk ik terug op een prachtige week, met bijzonder mooi zonnig weer en heel veel prachtige herinneringen.

Hoe helend kan het zijn om met oud klasgenoten bij te praten, te horen wat ze vandaag de dag doen, wat ze gedaan hebben en wat voor een plannen ze nog hebben. Praten over pesten, gepest worden, inzien wat je gedaan hebt en wat het heeft gedaan met een ieder van ons. Maar ook vooral lachen en mooie gesprekken hebben. Een klassenfoto maken met een ieder weer op de plek waar hij of zij vroeger ook stond. Meester Ton was er ook weer bij. Hij was onze docent in klas 3 en wij waren voor hem zijn ‘eerste klas’ om les te geven. Hartverwarmend dat hij voor elk van ons een zelf gemaakte armband (20 in totaal) had en voor één van ons een kopie van: ‘Het verhaal van het zwarte mannetje’. 10 jaar geleden had Herman namelijk aan meester Ton gevraagd of hij het boekje nog had waaruit hij elke vrijdag voorlas. Niemand anders van ons kon zich dat verhaal meer herinneren, maar Herman wel. Hoe bijzonder dat meester Ton dan nu een kopie meeneemt (omdat het boekje niet meer te verkrijgen is) en dit 10 jaar later aan Herman geeft. Ik heb zelfs nog een nieuwe bijnaam van mijn vader te horen gekregen die ik, maar ook mijn moeder en zus nog nooit hadden gehoord; Pietje Côte D’Or. Geweldig toch om dit nu nog te horen. Ik stond samen met mijn vroegere school vriendin Sonja naar dit verhaal te luisteren en wij keken elkaar aan en moesten zo lachen, want deze hadden we echt nog nooit gehoord. Vroeger en misschien nu nog, hadden we in het dorp vaak bijnamen, zo werd mijn moeder ‘Tonny van de lopende rekening’ genoemd en ik hoor nog vaak ‘Ellen Rabo van Piet Bank’ voorbij komen. (‘ons pap’ was dus de directeur van de Rabobank 😉) Ook als je al meer dan 40 jaar weg bent uit het dorp. Wat vroeger een ‘last’ was omdat ik niet echt mezelf kon zijn, is nu omgedraaid in een humorvolle beleving omdat ik inmiddels echt wel weet Wie ik Ben. Ik had eigenlijk een ‘oude’ en een ‘nieuwe’ klassenfoto willen plaatsen, maar om privacy redenen heb ik dit niet gedaan. Het was een prachtige avond, of er nu een foto bij staat of niet.

Herinneringen heb ik ook opgehaald met oud klasgenootje Gerdy, die mij op kwam halen van Rotterdam en die mij naar Wanroij bracht. Wij zijn 10 jaar geleden tijdens de vorige reünie weer in contact met elkaar gekomen en bleek dat we meer gezamenlijke interesses hadden dan we wisten en hebben contact gehouden. Zij had de keuze gemaakt om niet naar de reünie te gaan, maar vond het wel leuk om hier in Nederland elkaar weer te ontmoeten. Een heerlijke autorit, met onderbreking om meteen maar even te eten, omdat er toch erg veel files stonden!! Maar we zijn bijgepraat, hebben mooie herinneringen en ervaringen gedeeld. Later toen ik thuis bij ‘ons mam’ wat in een foto-album op wilde zoeken, kwam ik nog een foto tegen en bleek dat we ook nog samen getennist hadden en competitie hadden gespeeld. Die waren we allebei even kwijt. Toch fijn zo’n ouderwets foto-album. Gerdy, als je dit leest, nogmaals dank voor de leuke en gezellige autorit, het eten en de afsluitende koffie bij ‘ons mam’.

En zo zat deze week vol met leuke momenten, waaronder met vriendinnen in de Achterhoek, waar ik tenslotte ook 26 jaar heb vertoeft en waar veel herinneringen zijn gemaakt. De vriendschappen die daar zijn ontstaan zijn waardevol en gaan al lange tijd terug. Onze TT (Therapeutic Touch) vrouwengroep (Lidy, Wil, Thea, Diny, Karen en ik) bestaat volgend jaar volgens mij al 25 jaar en wat hebben we toch al een mooie interessante avonden en middagen gehad. Met van allerlei onderwerpen om over te praten, elkaar steunen als het even wat lastiger gaat, mooie verhalen delen en herinneringen ophalen tijdens de met Liefde klaargemaakte lunch.

Een andere heerlijke en gezellige lunchmiddag had ik, met prachtig weer, mooie onderwerpen, herkenning van dat wat ons bezighoud bij Simone die 50 werd. Simone ken ik nog van de zwangerschapsyoga en die babies van toen worden dit jaar alweer 23. Met Sylvia, waar ik de opleiding voor Psycho Energetisch Therapeut en de Kindermassage mee heb gedaan en die nu bezig is om haar praktijk weer op te starten. En met Marjo, die mijn kaartendek mede heeft vormgegeven en die nu een mooie samenwerking aangaat met Anne die ik hier weer ken in Frankrijk, hebben we een middag gehad waarin we het Leven hebben gevierd. Met zelfgemaakte salades, kaasjes, een glaasje bubbels en een aardbeientaartje (die je hierboven op de foto ziet). Gewoon omdat het kan. C’est la Vie!!

Hoe speciaal als ik dan besluit om samen met Marjo te blijven overnachten dicht in de buurt omdat ik afspraken dan kan combineren en blijkt dat de overnachting is bij de oud mentor en lerares Frans van VWO 1 en 2 van Emiel. Hier in de Achterhoek runt Renske Hiddink nu samen met haar man B&B ’t Bievink in Westendorp. Mocht je ooit in de buurt zijn en je zoekt een plek waar met Liefde en aandacht voor jou en de omgeving wordt gezorgd dan kan ik je deze plek van harte aanbevelen. Het ontbijt is heerlijk, met allemaal zelfgemaakte producten en de 2 potjes met Jam die ik gekocht heb voor mijn moeder en zus zijn erg lekker. (Ik heb er namelijk al eentje geproefd bij ‘ons mam’😉)

Het lijkt wel alsof ik deze week alleen maar lunch afspraken had, maar ik heb ook heerlijk bij ‘ons mam’ vertoeft. Als vanouds kwam ik elke keer weer thuis en riep ik: ‘Ik ben er weer’ of ’tot later’. Samenzijn om koffie te drinken met een plakje peperkoek van ‘de Moss’ of een heerlijke ‘Duitse romantische film’ kijken op de televisie. Verhalen vertellen, fotoboeken doorkijken en ook hier herinneringen ophalen. Dat het dit jaar alweer 15 jaar is geleden dat ‘ons pap’ naar het Licht ging en dat hij glimlachend toekijkt hoe ‘zijn 3 vrouwen’ het doen. Dat we Moederdag vieren met een lunch en aansluitend de film ‘Het Zoutpad’ bezoeken. De film is de verfilming van het boek Het Zoutpad dat ik jaren geleden al van ‘ons mam’ had gekregen. Zeker een aanrader. En mocht je ooit bij ons komen logeren in de Gîte, die we nu aan het verbouwen zijn, dan staat het boek daar in de boekenkast.

Zo ontstond ook spontaan de ontmoeting met oud collega Leonieke uit de tijd (1983-1987)van het Maasziekenhuis in Boxmeer. Doordat ik Paul had leren kennen zijn wij in 2018 weer op elkaars pad gekomen. Een verhaal apart, hoe dat is gebeurd, want Leonieke en ik waren elkaar helemaal uit het nog verloren. Terwijl ik notabene getuige was geweest op haar huwelijk. Maar toen ik dus die foto-albums aan het doorbladeren was, kwam ik ineens een trouwfoto tegen van haar met de datum 12 mei. Je raad het al, het was die dag 12 mei. Te bijzonder om niet door te sturen. Dat Leonieke spontaan reageert en zegt: ‘Wat een verschrikkelijke foto was dat’ en vraagt om elkaar te zien, als het in mijn programma past zegt ze erbij. Natuurlijk past dit in mijn programma. Want hoe mooi dat we elkaar weer ontmoeten in het Brabantse land bij restaurant De Bungelaar in Cuijk. Leonieke kwam nu vanuit Friesland en ik vanuit Frankrijk en elkaar dan weer hier op Brabantse bodem treffen is toch bijzonder. Ook hier zo mooi om te ervaren dat we meer gezamenlijke interesses hebben dan we vroeger voor mogelijk hielden.

Naast al deze mooie dingen ben ik samen met Soulsister Cecile op pad gegaan om nog wat meer Lichtwerk te doen. Overal waar jij of ik komt verspreiden we al ons mooie Licht, maar de boodschap uitdragen vanuit mijn Divine Mission gaat natuurlijk gewoon door. Ook al is Paul in Frankrijk, we blijven verbonden via ons Hart en hier in Nederland zijn er nog genoeg plaatsen om te bezoeken. De Maria Magdalena kerk in Geffen was er één die nu op mijn pad kwam. Wat een mooie lichte kerk en met een zachte energie. Met de intentie ‘Vol verwachting’ uit het ‘Divine Mission Travel’ Card Deck ‘160 Qualities of Divine Love’ hebben Cecile en ik onze klanken laten horen die te beluisteren zijn via Soundcloud. Hier zijn nog veel meer andere klankopnames te beluisteren die Paul en ik in de loop der jaren al hebben gemaakt en opgenomen. Voel je vrij om te luisteren en te delen.

Als afsluiting had ik op zaterdag het lustrumfeest ‘Te land, ter Zee en in de Lucht’ van de studentenvereniging van Emiel. Ouders waren ook uitgenodigd en erg leuk om dit mee te mogen maken. Ik had op de voorafgaande donderdag al veel van zijn jaargenoten mogen ontmoeten toen ik aan hen werd voorgesteld nadat we, hoe kan het ook anders, samen hadden gelunched. Heb een hele rondleiding door het gebouw gehad en velen waren buiten druk bezig om de laatste hand te leggen aan de ‘zeepkisten’ die van de helling af mochten voor het lustrumfeest. Emiel had die week op dinsdag net te horen gekregen dat hij gekozen was om in het bestuur te komen, dus een extra reden om dit te vieren met een lunch. De dag zelf op zaterdag was een prachtige dag. Het weer was prima met zon en lekkere temperaturen. Beter dan in Frankrijk, want daar regende het. Bijzonder om Emiel in actie te zien. Hoe hij zich beweegt tussen al deze medestudenten. En hoe hij zijn draai heeft gevonden. Als je dan om je heen hoort hoe hij gewaardeerd wordt, hoe hard hij gewerkt heeft, hoeveel hij geregeld heeft voor dit lustrumfeest, dan kan ik als moeder en wij als ouders alleen maar trots zijn om Wie Emiel is. Wat mij (en ook Emiel’s vader) vooral is opgevallen is de gemoedelijke steer die er hangt, hoe eenieder met elkaar omgaat, de gezelligheid, de beleefdheid, het samenzijn, de lol en de saamhorigheid dan kijk ik met een gerust hart naar de toekomst. Als zelfs de beveiliging zegt dat ze hier absoluut geen problemen verwachten en dat het een heerlijk feest is, wat willen we dan nog meer. De voorzitter van het bestuur sprak in zijn woordje o.a. over vriendschappen die nu gemaakt worden en dat de dingen die je nu doet de herinneringen zijn voor later. Als ik dan mijn Blog aan het schrijven ben en terug lees, kan ik dat alleen maar bevestigen. Prachtig om terug te kunnen kijken op mooie en waardevolle Vriendschappen en Herinneringen.

Dank voor het lezen van dit Blog en wie weet tot een volgende Blog. Maak deze maand en natuurlijk ook de rest van het jaar, vooral mooie Herinneringen voor Jezelf en ben Dankbaar voor alle prachtige Vriendschappen die er zijn of mogen ontstaan.

Hartegroet Ellen 💞